Kinderfeestjes
Ze waren echt nog heel klein. Maar we moesten, we wilden zo graag of tenminste hij wilde zo graag.
Mijn man is vlak voordat we elkaar ontmoet hebben drie maanden in Molfetta geweest. Met een vriend mee, zijn oma woonde daar. Hij heeft daar Italiaanse vrienden gemaakt, en 10 jaar later wilde hij daar naar terug.
Dat beteuterde gezichtje zal ik nooit vergeten. Alle ogen op haar gericht, vol verwachting en toen…. teleurgesteld. Ze had een prinsessentaart gevraagd, en er stonden 4 kabouters op een groene taart voor haar neus.
Mijn neefje gaat naar de grote school, de echte school. Hadden we niet vorige week z’n eerste verjaardag gevierd? Wat gaat de tijd hard, en ooo wat haat ik clichés. Maar wat betreft “geniet, want voor je het weet is het voorbij”, niks aan toe te voegen. Zo waar. Bij anderen lijkt het nog harder te gaan. Ik hoor mezelf af en toe zeggen, “wat zijn ze gegroeid” (vreselijk toch?)
In groep 8 heeft mijn dochter een over-de-top-kinderfeestje gehad. Met alles erop en eraan. In de veronderstelling dat dat het laatste feestje zou zijn. Maar op de middelbare school gaan de feestjes gewoon door!! Oeps. Daar had ik niet op gerekend. Maar wat doe je met een groep puberende meiden?
In onze overvolle agenda was er zomaar een weekend niets gepland. Geen verplichtingen, geen afspraken, niks. Heerlijk, zou je denken. “Wat gaan we dan doen?” hoor ik mijn dochter (12j) zeggen. “Niks” Beteuterd kijkt ze me aan.